ใครอยากทำงานสบาย วันนี้มีอาชีพมาแนะนำ เป็นอาชีพที่ส่วนตัวดูแล้วว่าน่าจะ “สบายที่สุดในโลก”
อาชีพนี้ไปเห็นมาที่เมืองเชนไน (Chennai) ประเทศอินเดีย
…
แม้ว่าเชนไน อาจจะเป็นชื่อเมืองที่ชื่อไม่คุ้นหูเหมือนเมืองเลห์-ลาดักฮ์, อักรา, เดลลี, มุมไบ หรือ ชัยปุระ
แต่เชนไนก็เป็นเมืองที่มีขนาดใหญ่อันดับ 4 ของประเทศ เป็นเมืองอุตสาหกรรมภาพยนตร์อันดับ 2 รองจากมุมไบ และเป็นเมืองที่มีวัฒนธรรมเก่าแก่ที่สุดในโลก
นอกจากนี้ เชนไนยังเป็นเมืองที่สถาบัน ECA International วิจัยแล้วบอกว่า “คุณภาพชีวิตดีที่สุดในอินเดีย” แม้ว่า สถาบัน Mercer จะบอกว่าคุณภาพชีวิตเป็นสองรองจากกรุงเดลลี แต่ในด้านความปลอดภัย เชนไนมีอัตราการเกิดอาชญากรรมน้อยที่สุดในอินเดีย และนั่นทำให้เมืองนี้สามารถเรียกความน่าสนใจกับนักลงทุนต่างชาติได้มหาศาล
อย่างไรก็ตาม “อาชีพที่สบายที่สุดในโลก” นี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับ คุณภาพชีวิตที่ดีที่สุดในอินเดีย หรือแม้แต่ความเห็นอุตสาหกรรมภาพยนตร์อันดับ 2 ของประเทศ
แต่เกี่ยวข้องกับความเป็น “เมืองท่า” ของอินเดีย
เชนไน เป็นเมืองติดทะเล และมีท่าเรือสำคัญ มีการขนส่งสินค้าเข้า-ออกจำนวนมาก ขณะที่นั่งรถเดินทางอยู่ในเชนไน การโดนขนาบข้างด้วยรถคอนเทนเนอร์ขนาดยักษ์ ซ้าย-ขวา-หน้า-หลัง ดูจะเป็นเรื่องธรรมดา
จนกระทั่งการเดินทางพาผมไปที่ไหนไม่รู้ แต่ผมได้เจอรถคอนเทนเนอร์ที่ “ไม่ธรรมดา”
ความไม่ธรรมดาคือการที่ได้เห็นรถคอนเทนเนอร์จอดเรียงต่อกันเป็นระยะทางยาวหลายกิโลเมตร
ใช่ครับ จอดกันยาวต่อกันหลายกิโลเมตร ไม่ใช่หลายเมตร
ยาวจนผมสังเกตเห็นได้ และต้องถามคนพื้นที่ว่า “รถพวกนี้เค้ามาจอดกันทำไม?”
เพราะมองจากสายตา ผมเชื่อว่าน่าจะมีหลายร้อยคันที่จอดเรียงต่อกัน ถ้าจะบอกว่าจอดทิ้งไว้ก็คงไม่ใช่ เพราะทุกคน “มีคนขับรถนั่งรออยู่”
คนพื้นที่บอกผมว่า คนพวกนี้เค้ามาจอดรถคอนเทนเนอร์รอ เพื่อลำเลียงสินค้าลงเรือ
“โอวววว…” ผมบอก
“แล้วแบบนี้ต้องรอนานเท่าไหร่?” ผมถามต่อ
“คุณคิดว่านานเท่าไหร่ล่ะ” คนอินเดียลองถามผมกลับบ้าง
“อืมมมม 5-6 ชั่วโมง?”
คนอินเดียหน้าเบ้ หลังจากได้ยินคำตอบ แล้วพูดพร้อมเสียงขำในลำคอว่า “5-6 ชั่วโมงมันน้อยป้าาายยยย แถวยาวขนาดนี้ อีนี้มองไม่เห็นหรือยางงาายย”
พูดไปก็ส่ายหัวไปแบบคนอินเดีย
“แล้วนานเท่าไหร่อ่ะ?” ผมยังงงไม่หาย
“2-3 วัน”
ผมร้อง โอววว อีกรอบ ก่อนที่จะสอบถามรายละเอียดแล้วพบว่า.. คนขับรถคอนเทนเนอร์ เมื่อมาถึงที่นี่ พวกเค้าต้องจอดรอเพื่อต่อคิวนำของลงเรือ แต่เหตุที่เค้าต้องรออยู่บนรถอย่างนี้ก็เพราะต้องคอยเลื่อนรถทุกครั้งที่ข้างหน้าเค้าเอาของลงเรือไปแล้ว
ดังนั้นถ้าจะจอดรถทิ้งไว้นาน 3 วันแล้วค่อยกลับมาใหม่ คงจะได้โดนแซงเป็นแน่แท้
งานนี้สำหรับผม จึงเป็นงานที่น่าจะ “สบายที่สุดในโลก”
หรืออาจจะ “น่าเบื่อที่สุดในโลก” ตรงนี้ก็แล้วแต่คนจะคิด
สุดท้ายผมถามว่า คนพวกนี้เค้าจะกินข้าว ไปห้องน้ำยังไง?
คนอินเดียบอกผมว่า “ตามข้างทางจะมีเด็กวิ่งส่งอาหาร ขายอาหารอยู่ ส่วนห้องน้ำ ถ้าอยากเข้า ก็ฝากคันข้างหลังดูรถให้ หรือจะยืนจ่อที่ข้างถนนก็คงจะไม่ว่าอะไร”
ใครสนใจงานสบาย.. เชิญได้ที่เชนไน
End of the walk way : ดูบรอฟนิก กับธุรกิจแบบ Win Win
โครเอเชีย ประเทศที่ไม่เคยคิดฝันว่าจะได้ไป แม้ว่างานนี้จะต้องเดินทางไปกับทัวร์ที่ไม่จำเป็นต้องใช้ความคิดใด ๆ ใครที่เคยไปเที่ยวกับทัวร์ก็จะรู้ ดั่งที่เขาพูดกันว่า “ขึ้นรถเป็นหลับ ขยับเป็นแดก แยกก็หลง” แต่พอใกล้วันเดินทางผมเองก็ต้องทำ research…
“ดิจิทัลบูรณะ” ฟื้นคืนประตูกำแพงเมืองโซลที่สาบสูญกว่า 600 ปี ด้วย AR และ VR
เรื่อง : ดวงพร วิริยา กาลเวลาที่ผ่านจากยุคหนึ่งสู่อีกยุคหนึ่ง มนุษย์ได้ทิ้งอารยธรรมและสิ่งปลูกสร้างสร้างที่เป็นมรดกที่สำคัญของโลกไว้ให้คนรุ่นหลังได้ศึกษา บางแห่งได้รับการทำนุบำรุงรักษาให้อยู่ในสภาพที่เสมือนต้นฉบับให้มากที่สุด แต่มีอีกหลายแห่งถูกทำลายลงไปก่อนที่จะเก็บรักษาไว้ได้ ทั้งเกิดสงคราม การขยายตัวของเมืองเพื่อกระจายความเจริญให้กับเมืองเล็ก…
End of the walk way : มอไซค์ ทำไมไม่มี?
ขณะที่วินมอเตอร์ไซค์ในบ้านเรา มองไปทางไหนก็เจอ ปักหลักรอรับบริการอยู่แทบทุกแยก ทุกซอย เราทุกคนต่างคุ้นเคยในบริการ และความสะดวกที่ได้รับ แต่ทำไมบางเมือง บางประเทศ.. ไม่มีบริการมอเตอร์ไซค์รับจ้างบ้าง ?? หากลองคิดดู…